
Σηκώνω λοιπόν το βαρέλι στο κενό, το γεμίζω με τα 250 κιλά τούβλα και κατεβαίνω στο δρόμο.
Όπως γράφω και στο έντυπο που μου δώσατε, το βάρος μου είναι 62 κιλά. Ξαφνιασμένος από ένα δυνατό τράβηγμα, τάχασα και ξέχασα να αμολύσω το σχοινί. Όπως αντιλαμβάνεστε, απογειώθηκα και άρχισα μία ταχεία άνοδο παράλληλη προς της οικοδομή. Στο τρίτο πάτωμα περίπου συναντήθηκα με το βαρέλι που κατέβαινε.
Η συνάντηση με το βαρέλι, επιβράδυνε την άνοδό μου και συνέχισα να ανεβαίνω μέχρι που τα δάχτυλα του δεξιού μου χεριού χώθηκαν μέσα στην τροχαλία. Εως τότε είχα βρει ήδη τον εαυτό μου και έτσι μπόρεσα να κρατηθώ γερά από το σχοινί, παρά τον πόνο μου.
Την ίδια στιγμή το βαρέλι συγκρούεται με το πεζοδρόμιο και του φεύγει ο πάτος. Ελευθερωμένο από το βάρος των τούβλων, το βαρέλι ζύγιζε τώρα 25 κιλά. Όπως καταλαβαίνετε ξεκίνησα μία γρήγορη κάθοδο παράλληλα προς την οικοδομή. Στο τρίτο πάτωμα περίπου συναντήθηκα με το βαρέλι που ανέβαινε.

Αυτή τη φορά η σύγκρουση με το βαρέλι με φρενάρισε αρκετά, ώστε να απαλύνει την πτώση μου πάνω στο σωρό από τα τούβλα. Με λύπη μου σας πληροφορώ, ότι ξαπλωμένος κατάχαμα, ακινητοποιημένος από τον πόνο, κοιτώντας το άδειο βαρέλι έξι πατώματα πάνω από το κεφάλι μου, χάνω τις αισθήσεις μου και αμολάω το σχοινί............................................

2 σχόλια:
Mπουααααχαχαχαχαχαχ ..... :)
Πωπω ουτε στις Τρελές Σφαίρες δε γίνονται αυτά !
Σόρρι για το γέλιο, ολα οσα πέρασε ο καψερός θα πόνεσαν ... χαχαχ..χαχαχαχαχα :)
καλά ε, φοβερό έσκασα στα γέλια !
:) :) :) :) :) :) :)
Δημοσίευση σχολίου