Κάποτε παλιά, πολύ παλιά, όταν ήμασταν παιδιά, φτιάχναμε τις ιστορίες μας με την ίδια ευκολία που αναπνέαμε. Ευτυχώς ή δυστυχώς, μεγαλώσαμε. Δεν το ξέρουμε όμως γιατί τα μάτια μας ανταποκρίνονται ακόμα στο φως του ήλιου και νομίζουμε ότι «βλέπουμε». Τότε, παλιά, βλέπαμε με τα μάτια της ψυχής, σήμερα έχουμε χάσει τα μάτια αυτά και η όρασή μας έχει περιοριστεί μόνο στα απαραίτητα για να επιβιώσουμε αποφεύγοντας με επιμέλεια να ΒΙΩΣΟΥΜΕ.
Εθελοτυφλούμε μωρό μου. Έχουμε φιμώσει το μυαλό μας και δεν μπορεί να εκφραστεί χωρίς να φιλτράρει, το μέσο και τον τρόπο της έκφρασης. Η κοινωνία που ζούμε είναι ένας καθρέφτης της ζωής που υιοθετήσαμε να ζούμε. Δεν θα διαφωνήσω ότι πετύχαμε και κατακτήσαμε καινούργια πράγματα. Δες τον κόσμο γύρω σου, έχουμε πλέον φαρδύτερους δρόμους αλλά αναρωτιέμαι .... γιατί στένεψαν οι αντιλήψεις μας; Ναι είναι αλήθεια: αγοράζουμε περισσότερο αλλά γιατί ρε συ, απολαμβάνουμε λιγότερο;
Κάποτε ήθέλα να γίνω δελφίνι, και στο δικό μου
το μυαλό το καταφέρα άσχετα αν ήμουν μακριά απ’ οποιαδήποτε υποψία θάλασσας. Η θάλασσα δεν είναι υποχρεωτική για να είσαι δελφίνι, τα υποχρεωτικά είναι: να μπορείς με άνεση να κινείσαι εκεί που οι άλλοι πνίγονται και να μπορείς μ’ έναν ήχο να επικοινωνείς σε πείσμα όσων γράφουν ιστορίες, καλή ώρα, για να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι έχουν ακόμα την ικανότητα της επικοινωνίας. Βέβαια αργότερα έβαλα στη ζωή μου και το στοιχείο της θάλασσας, και έκανα το στοιχείο στοιχειό και στοίχειωσε τη ζωή μου μ’ έναν τρόπο που ταιριάζει σε αγγέλους.
Θέλω πίσω αυτό τον «παιδικό» τρόπο του να βλέπω τη ζωή. Ένιωσα άγγελος χάρη σε σένα αλλά γιατί χάνω τα φτερά μου; Δεν τα βλέπω και πονάω.
Είναι φορές που το μυαλό μου θέλει να πετάξει και απλά κινεί άχαρα τα κολοβώματα που υποδηλώνουν ότι κάποτε είχα φτερά. Μάθαμε να εξασφαλίζουμε τα προς το ζην αλλά ξεχάσαμε να ζούμε. Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή μας αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας.
Νομίζω ότι κάπου στην όλη ιστορία αδικούμε το δώρο που μας δόθηκε. Χάσαμε τον τρόπο χρήσης του και λέω τρόπο χρήσης κι όχι οδηγίες χρήσης γιατί ποτέ δεν μας δόθηκε «Εγχειρίδιο Χρήσης», το γράψαμε μόνοι μας με τις μνήμες που είχαν τα κύτταρά μας από παρελθόντες χρόνους. Είναι άχαρο γλυκιά μου, να μας χαρίζουν ένα κλειδί που ανοίγει τα πάντα και να το χρησιμοποιούμε για να κλείσουμε την τρύπα που χάσκει στη ζωή μας και μας κάνει ευάλωτους, μας εκθέτει.
Ας ανοίξουμε το «Εγχειρίδιο Χρήσης» που γράψαμε με το αίμα της ψυχής μας κι ας το γράψαμε σε διαφορετικούς χρόνους, και σαν παιδιά ας ξαναβρούμε το δρόμο που οδηγεί στην ολοκλήρωση, έχουμε αφήσει πετραδάκια πίσω μας, δεν θα δυσκολευτούμε να βρούμε το μονοπάτι που εγκαταλείψαμε στων καιρών το κάλεσμα. Στο δικό μου το μυαλό το σχήμα είναι οξύμωρο αλλά σκέψου ….το δρόμο προς την ολοκλήρωση μας τον έδειξαν όλοι αυτοί που δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν.
Ξέρω ότι τρόποι επικοινωνίας σαν αυτόν που ακολουθώ τώρα, αφήνουν τρύπες ανοιχτές και μπορεί κάποιος εύκολα να πέσει μέσα.
Με φοβίζει λιγάκι ξέρεις, αλλά δεν έχω γεννηθεί να φοβάμαι, έχω μάθει να ζω με το φόβο, βρήκα τρόπο να κάνω το φόβο φίλο μου. Όλα όσα δεν τόλμησα στη ζωή μου, μου φωνάζουν ότι η ανάγκη της επικοινωνίας δεν χρήζει φόβου, όταν υπάρξει η ανάγκη η «προσπάθεια» πρέπει να είναι η πρώτη κίνηση και σε καμία περίπτωση η δεύτερη κίνηση ΔΕΝ πρέπει να είναι η προσπάθεια δικαιολόγησης της ΑΝΑΓΚΗΣ. Την ανάγκη για επικοινωνία την θεωρώ ΑΠΟΨΗ και θα υπερασπιστώ την άποψή μου. Δεν θα το κάνω όμως απέναντι σε εσένα. Θέλω να πιστεύω ότι εσύ θα υπερασπιστείς τις απόψεις μου καλύτερα από μένα.
Πάντα μ’ άρεσαν οι φωτογραφίες σε καράβια που κάποιος κοιτάει τη θάλασσα. Πάντα μ’ άρεσε να έχω γυρισμένη τη πλάτη σε ότι θεωρείται «σωστικό» ... στα δύσκολα και επικίνδυνα.
Μάλλον δεν εμπιστεύομαι τα σωσίβια και ουσιαστικά ΔΕΝ θέλω να με σώσει ένα σωσίβιο, προτιμώ να σωθώ χάρη στο «χέρι» της καλής μου, όταν αποφασίσει να το κουνήσει και να γνέψει με το δάχτυλο δηλώνοντας ότι « θα ‘θελα να σε δω ... πριν εξαφανιστείς» .
Κι αν το δάκτυλο είναι της καλής μου θα βρω τρόπο να κάνω πράξη την επιθυμία, θα βρω τον τρόπο να παλέψω. Αν όχι, θα χαθώ έτσι απλά χαμογελώντας. Γιατί μπορώ να χαμογελάω απέναντι σε μια ζωή που μ’ άφησε να γευτώ το μέλι και τελικά αποφάσισε να μου στερήσει το βάζο με το περιεχόμενο της επιθυμίας μου.
Έτσι κι αλλιώς το έγκλημα κατά της ίδιας μας της ζωής είναι να χάσεις την επιθυμία όχι το να αποτύχεις προσπαθώντας να την πραγματοποιήσεις.
Εθελοτυφλούμε μωρό μου. Έχουμε φιμώσει το μυαλό μας και δεν μπορεί να εκφραστεί χωρίς να φιλτράρει, το μέσο και τον τρόπο της έκφρασης. Η κοινωνία που ζούμε είναι ένας καθρέφτης της ζωής που υιοθετήσαμε να ζούμε. Δεν θα διαφωνήσω ότι πετύχαμε και κατακτήσαμε καινούργια πράγματα. Δες τον κόσμο γύρω σου, έχουμε πλέον φαρδύτερους δρόμους αλλά αναρωτιέμαι .... γιατί στένεψαν οι αντιλήψεις μας; Ναι είναι αλήθεια: αγοράζουμε περισσότερο αλλά γιατί ρε συ, απολαμβάνουμε λιγότερο;
Κάποτε ήθέλα να γίνω δελφίνι, και στο δικό μου
το μυαλό το καταφέρα άσχετα αν ήμουν μακριά απ’ οποιαδήποτε υποψία θάλασσας. Η θάλασσα δεν είναι υποχρεωτική για να είσαι δελφίνι, τα υποχρεωτικά είναι: να μπορείς με άνεση να κινείσαι εκεί που οι άλλοι πνίγονται και να μπορείς μ’ έναν ήχο να επικοινωνείς σε πείσμα όσων γράφουν ιστορίες, καλή ώρα, για να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι έχουν ακόμα την ικανότητα της επικοινωνίας. Βέβαια αργότερα έβαλα στη ζωή μου και το στοιχείο της θάλασσας, και έκανα το στοιχείο στοιχειό και στοίχειωσε τη ζωή μου μ’ έναν τρόπο που ταιριάζει σε αγγέλους.Θέλω πίσω αυτό τον «παιδικό» τρόπο του να βλέπω τη ζωή. Ένιωσα άγγελος χάρη σε σένα αλλά γιατί χάνω τα φτερά μου; Δεν τα βλέπω και πονάω.
Είναι φορές που το μυαλό μου θέλει να πετάξει και απλά κινεί άχαρα τα κολοβώματα που υποδηλώνουν ότι κάποτε είχα φτερά. Μάθαμε να εξασφαλίζουμε τα προς το ζην αλλά ξεχάσαμε να ζούμε. Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή μας αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας. Νομίζω ότι κάπου στην όλη ιστορία αδικούμε το δώρο που μας δόθηκε. Χάσαμε τον τρόπο χρήσης του και λέω τρόπο χρήσης κι όχι οδηγίες χρήσης γιατί ποτέ δεν μας δόθηκε «Εγχειρίδιο Χρήσης», το γράψαμε μόνοι μας με τις μνήμες που είχαν τα κύτταρά μας από παρελθόντες χρόνους. Είναι άχαρο γλυκιά μου, να μας χαρίζουν ένα κλειδί που ανοίγει τα πάντα και να το χρησιμοποιούμε για να κλείσουμε την τρύπα που χάσκει στη ζωή μας και μας κάνει ευάλωτους, μας εκθέτει.
Ας ανοίξουμε το «Εγχειρίδιο Χρήσης» που γράψαμε με το αίμα της ψυχής μας κι ας το γράψαμε σε διαφορετικούς χρόνους, και σαν παιδιά ας ξαναβρούμε το δρόμο που οδηγεί στην ολοκλήρωση, έχουμε αφήσει πετραδάκια πίσω μας, δεν θα δυσκολευτούμε να βρούμε το μονοπάτι που εγκαταλείψαμε στων καιρών το κάλεσμα. Στο δικό μου το μυαλό το σχήμα είναι οξύμωρο αλλά σκέψου ….το δρόμο προς την ολοκλήρωση μας τον έδειξαν όλοι αυτοί που δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν.
Ξέρω ότι τρόποι επικοινωνίας σαν αυτόν που ακολουθώ τώρα, αφήνουν τρύπες ανοιχτές και μπορεί κάποιος εύκολα να πέσει μέσα.
Με φοβίζει λιγάκι ξέρεις, αλλά δεν έχω γεννηθεί να φοβάμαι, έχω μάθει να ζω με το φόβο, βρήκα τρόπο να κάνω το φόβο φίλο μου. Όλα όσα δεν τόλμησα στη ζωή μου, μου φωνάζουν ότι η ανάγκη της επικοινωνίας δεν χρήζει φόβου, όταν υπάρξει η ανάγκη η «προσπάθεια» πρέπει να είναι η πρώτη κίνηση και σε καμία περίπτωση η δεύτερη κίνηση ΔΕΝ πρέπει να είναι η προσπάθεια δικαιολόγησης της ΑΝΑΓΚΗΣ. Την ανάγκη για επικοινωνία την θεωρώ ΑΠΟΨΗ και θα υπερασπιστώ την άποψή μου. Δεν θα το κάνω όμως απέναντι σε εσένα. Θέλω να πιστεύω ότι εσύ θα υπερασπιστείς τις απόψεις μου καλύτερα από μένα.Πάντα μ’ άρεσαν οι φωτογραφίες σε καράβια που κάποιος κοιτάει τη θάλασσα. Πάντα μ’ άρεσε να έχω γυρισμένη τη πλάτη σε ότι θεωρείται «σωστικό» ... στα δύσκολα και επικίνδυνα.
Μάλλον δεν εμπιστεύομαι τα σωσίβια και ουσιαστικά ΔΕΝ θέλω να με σώσει ένα σωσίβιο, προτιμώ να σωθώ χάρη στο «χέρι» της καλής μου, όταν αποφασίσει να το κουνήσει και να γνέψει με το δάχτυλο δηλώνοντας ότι « θα ‘θελα να σε δω ... πριν εξαφανιστείς» .Κι αν το δάκτυλο είναι της καλής μου θα βρω τρόπο να κάνω πράξη την επιθυμία, θα βρω τον τρόπο να παλέψω. Αν όχι, θα χαθώ έτσι απλά χαμογελώντας. Γιατί μπορώ να χαμογελάω απέναντι σε μια ζωή που μ’ άφησε να γευτώ το μέλι και τελικά αποφάσισε να μου στερήσει το βάζο με το περιεχόμενο της επιθυμίας μου.
Έτσι κι αλλιώς το έγκλημα κατά της ίδιας μας της ζωής είναι να χάσεις την επιθυμία όχι το να αποτύχεις προσπαθώντας να την πραγματοποιήσεις.
Στον ομορφότερο της ζωής μου άνθρωπο
GrBase
GrBase
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου