Το χρήμα ειναι ευτυχία

Η πρώτη ψύχρα την βρήκε να βαδίζει βιαστικά για τη δουλειά της.
Ειχε περάσει το καλοκαίρι πια και το φθινόπωρο έφερε ενα σωρό υποχρεώσεις, τα παιδιά, κατι εξετάσεις απο δω, κάτι συγγενείς άρρωστοι απο κει, τρεχάματα γενικώς.
Επρεπε τωρα με αυτα να ασχοληθεί.
Η δουλειά της ηταν κατι που την απασχολούσε αρκετά ωστε να μην σκέφτεται τα έξω θέματα, ήξερε όμως οτι την περιμένουν με το που θα σχολάσει.
Ο άντρας της εδω και δύο χρόνια σε εταιρεία που στέλνει τους υπαλλήλους της στο εξωτερικό ίσαμε δεκα, δεκαπέντα φορές το χρόνο και κάθε φορά λείπει το λιγότερο μιά βδομάδα.
Εκείνη μένει πίσω, πιστή, να τρέξει για τα παιδιά, να φροντίσει για όλα και συχνά βρέθηκε να τρέχει και να μη φτάνει με το γυρισμό του συζύγου, γιατι αυτός έπρεπε να ξαναφύγει σε δύο μέρες.
Τίποτα δεν μπορούσαν να προγραμματίσουν, ουτε επισκέψεις σε φίλους, ουτε καν να βρεθούν σαν ζευγάρι αφου το κρεβάτι ηταν μόνο για ύπνο. Πώς περνά ο καιρός ...
Κάποτε ηταν τόσο ανέμελοι που όλα έμοιαζαν ονειρεμένα.
Τωρα, μεσούσης και της οικονομικής κρίσης, δεν μπορούσε να σταματήσει να εργάζεται ο άντρας της, όπως σχεδίαζε να κάνει μεχρι τα 45 του αντε λιγο παραπάνω. Θα μάζευε αρκετά χρήματα για να αράξει την υπόλοιπη ζωή του εργαζόμενος περιστασιακά ως σύμβουλος σε μικρές επιχειρήσεις. Καθόλου άσχημα.
Ομως ήρθε μείωση αποδοχών, σκληρότερη δουλειά και δεμένος με συμβόλαιο έργου δεν μπορούσε να παραιτηθεί αφου θα αξίωνε κι αποζημίωση απο πάνω η εταιρεία του. Ηταν τέτοια η συμφωνία.
Υπομονή, είπαν και συνέχισαν. Αλλιώς τα περίμεναν και να τη τωρα, εκει που πριν η δουλειά της ηταν μια απλή απασχόληση που θα της εξασφάλιζε μια εστω μειωμένη σύνταξη, να ειναι πιο απαραίτητη και απο την -καλά αμειβόμενη- του συζύγου.
Ειχαν κάνει σχέδια, αγόρασαν και δεύτερο σπίτι, ανακαίνισαν το εξοχικό, άλλαξαν αυτοκίνητα, τα παιδιά σε ιδιωτικό σχολείο, ιδιωτικά ολα τα νοσοκομεία που πήγαιναν, το χρήμα αγόραζε τα πάντα. Βάλανε και δόσεις για το νεο σπίτι και κατι μαστόρους του εξοχικού.
Και πάνω που περίσσευαν κιόλας, τωρα έρχονται τσίμα-τσίμα και άρχισαν να χρησιμοποιούν περισσότερο τις πιστωτικές τους κάρτες. Οι δόσεις τρέχουν και τρέχουν.

Κάθησε στην καρέκλα του γραφείου της, απέναντι απο δύο άλλους συναδέλφους της, σκεφτική σαν τη συννεφιά έξω και έπιασε να δει τι εχει να κάνει για σήμερα.
Αναρωτιέται αν η ζωή θα ηταν καλύτερη με λιγότερα, δηλαδη με πιο λίγους υπολογισμούς, λογαριασμούς, ανησυχίες που έχουν σχέση άμεση με τα λεφτά !
Να εχεις τόσα και να μη μπορείς να τα χαρείς αλλα να προέχει η αποπληρωμή τους.
Μαζι της θα τα πάρει οταν ερθει η ώρα της να φύγει απο τον κόσμο όπως όλοι ;

Για δες ... κι όμως πάντα κυνηγούσε το χρήμα, αλλα πού ειναι η ευτυχία σήμερα ;